De Zilverlijn is sinds deze zomer weer van start! Voor (oud)deelneemster Ria Kuijpers-Oomen (80) is de timing perfect. “M’n dochter, zussen en broers, neven en nichten, ze waren in de zomer allemaal op vakantie. Ik probeer dan contact te houden via WhatsApp maar dat gaat vaak mis, dan doe ik het te snel. Het was ook stil in de wijk, er was veel minder te zien vanaf het balkon.” Ze kijkt uit naar het tweewekelijkse telefoontje. De vrijwilligers, man en vrouw, vaak ook op leeftijd, komen uit heel Nederland. “Moet ik weer oefenen met goed praten, want het Brabants, dat verstaan ze niet!”

Tekst en fotografie: Milou Oomens | Doelgroep in beeld

Het is een stille tijd voor Ria. “Ik ga altijd elke dag zwemmen, een uur baantjes trekken en daarna aquajoggen. Maar nu is het zwembad 6 weken gesloten. Het dichtstbijzijnde zwembad is een half uur heen en een half uur terug, dat is me te ver. Mijn hele dagritme is weg. Nu doe ik ’s ochtends mee met ‘Heel Holland in beweging’ maar dat is toch anders. Ik word doodmoe van die oefeningen!”, lacht ze. En dan weer serieus: “Ik kijk uit naar de dag dat het zwembad weer opengaat.”

Ondanks dat mevrouw normaliter dagelijks zwemt, is ze lang niet meer zo actief als vroeger. “Toen fietste ik nog mee met een fietsclubje, 3 uur per keer. Maar het is me te druk op de weg geworden. Daarbij ben ik bang dat ik verdwaal. Sommige straatnamen lijken zo op elkaar. Ik doe nu alleen nog korte stukjes. Naar het zwembad en mijn dochter bijvoorbeeld, die woont dichtbij.”

Lezen en wandelen

Ook is ze gestopt als bestuurslid van de KBO, daar ging veel tijd in zitten. Liever besteedt ze die aan lezen. ’s Ochtends spit ze drie kranten door en ze houdt van literaire thrillers. “Hoe spannender hoe beter! Nicci French is mijn favoriete schrijver.” Na de krant en het zwembad volgt de lunch – altijd verse soep met een eierkoek – en ‘s middags gaat ze nog een uur wandelen. “De buurvrouw kan niet altijd mee. Ik loop dan het liefst naar een speeltuin, om daar op een bankje neer te strijken en naar de spelende kinderen te kijken.”

Weinig bezoek

Ondanks dat ze nog regelmatig de deur uitgaat komt er bijna nooit iemand bij haar op bezoek. “Vrienden zeggen soms dat ze langskomen maar krabbelen later vaak terug. ‘Toch maar niet, het is te ver. Jij kan dat wel, op de fiets!’ M’n dochter werkt, de kleinkinderen gaan naar school, anderen hebben ook geen tijd. Als je alleen bent moet je zelf anderen opzoeken. Anders heb je niemand.”

Een welkom gesprek

Ria: “Tijdens de coronacrisis werd ik elke 14 dagen gebeld door een vrijwilliger. Ze zeiden weleens tegen me, u moet stoppen met praten want het kwartier is om! Het was altijd een welkom gesprek, zeker omdat we toen de deur niet uit mochten. Ik kwam nergens, zelfs niet bij mijn dochter. Als je bijna niemand hebt is het leuk om eens met een ander te praten. Over wie ik ben, wat ik doe, over het zwemmen dat nu niet meer kan. En natuurlijk ook over de ander, of diegene huisdieren heeft. En dan vertel ik over mijn vis, Jonas, zo heten toch alle vissen?” grapt ze.

Goed geheugen

Het is altijd een verrassing wie ze aan de lijn krijgt. “Soms herken ik een stem, vraag ik hoe het met de hond of kat is. Daar zijn ze dan door verrast. Zo goed is mijn geheugen gelukkig nog.” Op tafel ligt een stapel kaarten en een handgeschreven briefje met spelregels. “Mijn kleinzoon kwam laatst z’n wasgoed brengen omdat m’n dochter met de andere kinderen op vakantie is, en heeft me toen patience geleerd. Dat ben ik nu aan het oefenen, kaartspelletjes houden mijn brein actief, net als lezen.”

Kwetsbaar

Ria realiseert zich goed dat ouder worden en kwetsbaarheid vaak hand in hand gaan. “Iedereen maakt dingen mee in zijn leven. Mijn man is acht jaar geleden overleden, ik heb zeven weken in het ziekenhuis gelegen door het Miller Fisher-syndroom. Toen kon ik niet meer praten. Ik dacht altijd dat zoiets mij niet zal overkomen, maar het gebeurde toch. Traplopen doe ik niet meer. Ik zou maar vallen en dagenlang in huis liggen zonder hulp. Gezond zijn en blijven is het allerbelangrijkste. En dan is het heel fijn dat je regelmatig met iemand kunt kletsen over je leven, wat je meemaakt, je zorgen en dergelijke.”