Marlies Wanningen-Houtman woont nog altijd in haar ouderlijk huis in Den Haag. Ze is opgegroeid in een heel warm gezin. “Mijn ouders brachten mij als jongen op de wereld, maar ik bleek van binnen een meisje te zijn. Mijn vader zei: je mag hier altijd blijven wonen, ook als vrouw.”

“Als kleuter heb je nog weinig besef van jezelf, maar toch voelde ik me al anders. Ik had altijd een meisjesgevoel. Alleen ik wist toen nog niet wat het was.” Als Marlies ouder wordt, verkleedt ze zich vaak als vrouw. “Ik had alles verstopt in het hoekje van de kast. Alles zat natuurlijk in de kreukels. Dan had ik net meisjeskleren aan en dan riep mijn vader: ‘We gaan zo eten.’ Dan moest ik alles heel snel weer uittrekken.”

Huisarts

Toen Marlies wat ouder was besloot ze erover te praten met haar ouders. “Mijn vader zei: ga maar naar de huisarts. Maar die zei dat ik maar normaal moest doen.” Later kon Marlies bij een nieuwe huisarts wel haar verhaal kwijt. Hij verwees haar door naar het ziekenhuis in Amsterdam.

IJskast

In het ziekenhuis krijgt Marlies het bericht dat zij transseksueel is. Het bericht valt haar zwaar. “Ik vond alles zo spannend. De hormonen en alles eromheen. Ik besloot het even in de ijskast te zetten. Gelukkig zeiden mijn ouders : ‘We blijven net zoveel van je houden als we nu van je houden. We zullen je door dik en dun blijven steunen’.”

Liefde

Na het overlijden van haar ouders zet Marlies, na veel gesprekken in het ziekenhuis, begint de transitie pas. “Ik twijfelde of ik ooit nog wel liefde kon vinden na mijn transitie. Het leek mij ingewikkeld, wie wilde mij nou nog? Toch ontmoette ik al tijdens dat proces Johan. Hij zei: ‘Het gaat mij er niet om wat je bent, maar om hoe je als persoon bent. ’We zijn getrouwd. De liefde vinden na een transitie én op oudere leeftijd kan dus gewoon. Dat het bij mij is gelukt, kan anderen wellicht hoop geven.”

Mevrouw

De omgeving van Marlies reageerde positief op haar transitie. “De meeste mensen om mij heen hadden er geen problemen mee. In het begin twijfelden mensen nog wel eens of ze meneer of mevrouw moesten zeggen, maar na anderhalf jaar werd dat al duidelijk.”

Nieuwe naam

“Een kennis van mij zei: je moet toch eens gaan nadenken over een meisjesnaam. Toen kreeg ik de naam Marlies ingestraald, als een soort teken van mijn overleden ouders.” Niet iedereen kan aan de nieuwe naam wennen. “Soms noemen mensen mijn oude naam nog, dat vind ik niet leuk. Ook bij de bakker waar ik altijd kwam, wilden ze mij nooit Marlies noemen. Ik kom daar niet meer. De slager had ik van te voren een mailtje gestuurd met mijn nieuwe naam. Toen ik daarna in de winkel kwam zei hij: nou zeg het maar Marlies.”

Hart onder de riem

Marlies wil een voorbeeld voor andere ouderen zijn. “In de media zie je vooral jongere transseksuelen, alsof alleen zij bestaan. Ik denk dat het belangrijk is om ook ouderen een stem te geven en om te laten zien dat zij er ook zijn. Ik hoop dat mijn verhaal hen een hart onder de riem kan steken.”

Kerstknuffels

Door het coronavirus heeft Marlies iets minder sociale contacten dan normaal, maar toch maakt ze het thuis gezellig. “Ik heb gewoon de kerstboom al opgezet en op tafel wat kersthuisjes. Ook heb ik in het raamkozijn wat kerstknuffels gezet, want dat vinden kinderen zo leuk. Dan lopen ze samen met hun ouders langs en dan staan ze te wijzen. Dat is zo schattig.”

LHBTI

Het Ouderenfonds zet zich met steun van het Blauwe Fonds in voor sociale acceptatie voor LHBTI’ers. Wij vinden het belangrijk dat alle activiteiten van het Ouderenfonds toegankelijk zijn voor LHBTI’ers. Ook steunen we ouderen die zich niet geaccepteerd voelen door hun omgeving vanwege hun geaardheid. Onze vrijwilligers en medewerkers worden hiervoor speciaal getraind.

Wilt u meer weten over dit onderwerp? Lees meer over LHBTI-ouderen en inclusie.