Nel Koopman zou het wekelijkse telefoontje van de Zilverlijn niet willen missen. Ook al woont ze op een bijzondere locatie waar de zusters uit het nabijgelegen klooster nooit ver weg zijn.

Nel woont naast het klooster in Vogelenzang. ‘Het is een godsgeschenk dat ik hier mag wonen. We eten vier avonden per week samen met de zusters Karmelietessen.’ Sinds tien jaar woont Nel alleen. ‘Ik was altijd vreselijk moe. Ik heb twee tia’s gehad en ik stond er ineens alleen voor toen ik van mijn man scheidde. Dat heeft mij hard geraakt. Ik kan er nog tranen van in mijn ogen krijgen.’

Vanuit je hart

Nel heeft veel steun aan haar geloof. ‘Door mijn geloof blijf ik positief. Door dingen positief te blijven zien in het leven word je alleen maar vrolijker, want al het negatieve maakt je down en moe. Alles moet gewoon vanuit je hart komen.’

Een leuke herinnering

Nel vindt het fijn om over haar geloof te praten en haar ervaringen te delen. ‘De zusters hebben het heel druk en ook mijn kinderen hebben veel te doen. Ik vind het dan heerlijk om gebeld te worden en contact te hebben met een ander. Ik praat veel over het geloof en mijn gehandicapte zoon. Het is zo fijn om dat altijd met iemand te kunnen delen. Elk gesprek geeft mij weer een leuke herinnering.’

Bezinning

Door de komst van het coronavirus heeft Nel wat minder contacten, maar dat maakt haar niet minder positief. ‘Je moet niet zitten kniezen. Ik heb meteen Skype op mijn computer gezet, modern hè?’ Ook vindt Nel het niet erg om een stapje terug te doen. ‘Ik ben weer tot een stukje bezinning gekomen. Het was allemaal zo gejaagd. Ik hoop dat mensen de rust van afgelopen tijd niet snel vergeten en dat het wat positiever wordt in de wereld.’