Afgelopen zomer, toen de regels werden versoepeld, ging mevrouw Van Schayk nog wel eens naar buiten. ‘Ik ging op zaterdag naar de visboer. Maar vanwege corona doe ik nu geen boodschappen meer. Ik handwerk veel, zoals haken en borduren. Zo blijf ik toch bezig. Maar het is wel heel erg stil.’’

Verenigingsmens

“Ik was altijd bezig”. Samen met haar man zette mevrouw Van Schayk zich in voor school, wijk en toneelvereniging. “Ook toen mijn man overleed, ruim twintig jaar geleden, bleef ik actief. Ik was lid van de bewonersvereniging en ging graag op stap.”

Stilte

Het bruisende sociale leven ligt inmiddels ver achter mevrouw Van Schayk. “Vrienden en familieleden zijn overleden en mijn kinderen en kleinkinderen zie ik momenteel niet. Ik ben zo bang om corona te krijgen, ik kom de deur niet meer uit. Maar daardoor zijn alle dagen ontzettend stil.”

Telefoontje

Gelukkig krijgt mevrouw Van Schayk iedere woensdagochtend een telefoontje via de Zilverlijn. “Het is zo fijn om even iemands stem te horen, ik kijk daar echt naar uit! We praten over vanalles, over hoe onze dag eruit ziet, wat we doen. Je hebt altijd wel iets om over te praten.” Ouderen die alleen zijn, spreken of zien soms dagenlang niemand, zeker in deze coronatijd. Een wekelijks praatje met een vrijwilliger van de Zilverlijn is dan een waardevol lichtpuntje.